من نا مهربان شده ام .

وای دلم گرفت، انگاری یه چیزی ته گلوم رو فشار داد...

راست میگی...ولی این برای همه ی مامانها پیش میاد... دلت نشکنه عزیز..به وقتش زیادتر از کوثر واسه امیر وقت گذاشتی الانم فقط کمی خسته شدی والا هیچ مامانی بدی بچه رو نمیخواد خوب الانم امیر بزرگ شده و شیطنت هاش بیشتر ... و ما هم که بی اعصااااااب!!!! ولی وب رو ترک نکن نیستی مامانی؟؟؟؟

امیر حسین الان کمتر از قبل به توجه تو نیاز داره. این مسئله هم کاملاً طبیعیه که مجبوری برای کوثر وقت بیشتری بذاری ولی اولاً اصلاً بخاطر این موضوع عذاب وجدان نداشته باش و خودت رو سرزنش نکن و دوماً این توجه کمتر نذار تبدیل به دور شدن امیر حسین ازت بشه. وقتایی که کوثر خوابه یا پیش باباشه تو میتونی با امیر حسین بیرون بری یا کارایی که دوست داره باهم انجام بدین. براش توضیح بده که بخاطر شرایط خواهرش و اینکه اون نیاز به مراقبت بیشتری داره تو مجبوری تا چند وقت کمتر با امیرحسین بازی کنی. همه مامانا با اومدن بچه دوم شرایط تورو دارن... مطمئن باش خیلی ممنون

سلام عزیزم من خیلی اتفاقی وبلاگت و دیدم و این مطلبت و خوندم می خواستم یه کمک و نظر ازت بخوام خانومی من یه پسر 1سال و نیمه دارم و همه زندگیمه و کلی باهاش خوش میگذرونم تصمیم گرفتم یه نی نی دیگه هم داشته باشم البته الان نه یک سال دیگه ولی همیشه از همین احساسی که الان نوشتی می ترسم دلم می خواد همه چیزم و بذارم واسه پسرم می ترسم نتونم به دوتا بچه برسم اطرافیانم خیلی مخالفن اکثرا با بچه دوم میگن تو این اوضاع همین یکی کافیه می خوام ببینم نظر شما چیه که تجربه اش و داری دوست ندارم پسرم اذیت بشه چون خودم در کودکی خیلی ناراحت بودم از تفاوت هایی که احساس می کردم بین من و برادرم که بعد از من بود میگذاشتن خاطره بدی دارم از اون روزا واسه همین نمی دونم چه تصممیمی بگیرم !!! سلام .یه کم فرصت می خوام سر فرصت میام برات می نویسم/ببخش یه کوچولو سرم شلوغه. باشه عزیزم؟؟ سلام دوباره.خوبی مامانی؟ببخشید که دیر جواب می نویسم.می دونی یه احساس عجیبی هستش...ولی نه اینکه من امیرحسین رو فراموش کرده باشم حتی توجهم هم بهش کم نشده. ولی این بار با یه تفاوت کوچولو که من مادر یه بچه دیگه هم هستم.اینو باید هم من قبول کنم و هم امیرحسین.ولی از یه طرف برای امیرحسین خیلی خوب شده از تنهایی دراومده یه دوستی داره که فقط مطیع امیرحسینه و امیرحسین براش الگو شده...چقدر ذوق می کنم وقتی می خندند،وقتی امیرحسین مراقب کوثره و ... از این حرف های من خوف به دلت راه نده چون گاهی مادرها دلشون که می گیره یه چیزی رو باید بهونه کنند دیگه...البته شرایط هم فرق می کنه.اگه مادر یا خواهر و یا حتی دوستی کنارت باشه و خودت اعصاب آروم و دل نگرون نداشته باشی خیلی فرق می کنه اونوقت با بچه ها هم آروم تری. من بعضی وقت ها دلم از این خوابگاه می گیره و مامان بداخلاق میشم.ولی دلم باز هم بچه می خواد قد و نیم قد رو سر و کولم بالا برند و من ار خندیدنشون ذوق کنم و بخندم بلند بلند... می دونی دوست خوبم ... داشتن خواهر یا برادر خیلی خوبه.وقتی خسته هستی و دلت گرفته، وقتی حتی یه لحظه بهشون فکر می کنی آروم میشی و اونوقته که تلفن زنگ می زنه بدون اینکه به اون شماره نگاه کنی می فهمی که خواهرته و یا برادرت یهو دلش خواسته باهات صحبت کنه ... و اونوقته که اشک توی چشمات جمع میشه و خدا رو شکر می کنی که کسایی رو داری که به یادت هستن ...این احساس وصف نشدنی و محشری هستش. این حس رو بذار گل پسرت هم تجربه کنه...باور کن.نگران هیچ چی نباش به خودت برس مامان مهربون.