دستت رو به من بده امیرحسین. بیا بیا...

  پاييزه و پاييزه / برگ درخت مي ريزه / هوا شده كمي سرد / روي زمين پر از برگ دسته دسته كلاغا / مي رند به سوي باغا / همه مي گند به يكبار/ قار و  قار و  قار ...

  در قبایل عرب همواره جنگ بود، اما مكه "زمین حرام" بود و چهار ماه رجب، ذی القعده، ذی الحجه و محرم، "زمان حرام"، یعنی كه درآن جنگ حرام است. دو قبیله كه با هم می جنگیدند، تا وارد ماه حرام می شدند، جنگ را موقتا تعطیل می كردند، اما برای آنكه اعلام كنند كه "در حال جنگند و این آرامش از سازش نیست، ماه حرام رسیده است و چون بگذرد، جنگ ادامه خواهد یافت"، سنت بود كه بر قبه ی خیمه ی فرمانده قبیله، پرچم سرخی برمی افراشتند تا دوستان، دشمنان و مردم، همه بدانند كه"جنگ پایان نیافته است" آنها كه به كربلا می روند، می بینند كه جنگ با پیروزی یزید پایان گرفته و بر صحنه ی جنگ، آرامش مرگ سایه افكنده است. اما می بینند كه بر قبه ی آرامگاه ...

    می خواستم از کربلا بنویسم و معصومیت محض را به تصویر بکشم , اما مگر می توان آنگونه که باید لحظه های رباب را به تصویر کشید و لحظه هایی که یک مادر گلوی پاره بند دلش را می بوسد، و چقدر آتش می گیرد وقتی سینه هایش پر از شیر می شود ولی کودکش دیگر نایی برای گریه ندارد... وااای مادر !!! بمیرم برای دل داغدارت!!! ... و لیلایی که امروز مجنون تاریخ است و حسین (ع) معنای بلند وقار ... کاش می توانستم ... اما چقدر من ناتوانم از به تصویر کشیدن لحظه های ناباورانه بی برادری برای خواهری که تمام عشق بود و هست، برای او که زینتی برای پدری بود که هر روز برایش مشق عدالت می خواند ... آه !!! ... و...

به تلافی اون روز که موهاتو کوتاه کردیم. امیرحسین و موهای باباش. ...

چه دنیای قشنگیه دنیای بچه ها!! ... برای کوچک ترین چیزهایی که به دست می آورند چقدر خوشحال می شوند... و بعد... بی پروا به این فکر می کنند که آن را با چه کسی تقسیم کنند ... . امیرحسین عاشق رنگ آبیه. صندلی رو که براش گرفته بودیم، خیلی دوست داشت... خوشحال شده بود. همش می گفت: این آبیه خوشگله. این رو میخوام... حنه می دارم برای نی نی ام... بعد عروسک هاشو بغل کرده بود و نشسته بود و می گفت: مامان بیا... ازم عکس بگیر، بزن به ولگاگ ام... امیرحسین، شیرین زبونم وقتی حرف می زنی، قند توی دلم آب می کنند. دلم می خواد همش بخورمت.     ...

چند روز تعطیل رو رفتیم شهرستان. خیلی دلتنگ شده بودم... ولی همیشه خستگی راه منو از پا می اندازه.امیرحسین خیلی خوشحال بود. با دایی رضا اینا رفتیم مرند. آنا خیلی خوشحال بود. با امیرحسین همش قربون صدقه هم می رفتند ... امیرحسین این شیطون بلای شیرین زبون همش با آنا می رفت مغازه. خاله زینب برای امیرحسین ماشینی که سرنشین داشته باشه و جلخصیل (جرثقیل) که سفارش داده بودی گرفته بود، عزیز دلم کلی خوش به حالت شده بود. بعد رفتیم مراغه... نه نه منتظر امیرحسین بود. با دختر عمه زهرا اولش خوب بازی می کردی ولی بعد دیگه دعواتون می شد. بابا چند بار امیرحسین رو برد آرایشگاه. ولی امیرحسین با جیغ و داد نگذاشته بو...

شادترین روز زندگی آدم، اون روزیه که خود آدم هم، بخواد شاد شاد باشه... اون وقته که تمام حوصله های عالم مال خود خود خودشه. خیلی دلم گرفته بود ... دیدم امیرحسین بادکنکی رو داره باد می کنه ولی نمی تونه ... بادش کردم ... و با هم انقدر بالا و پایین  پریدیم مثل روزهای کودکی ام ... احساس می کردم بزرگ بزرگ شده. خنده های قاه قاه پسرم، شاد شادم می کرد... بعد نوبت نقاشی بود. کاغذی های جدا از هم ... همیشه وقتی می خواستیم نقاشی کنیم امیرحسین زود زود خسته می شد ولی این بارخیلی فرق می کرد. نقاشی امیرحسین خیلی قشنگ شده بود. چقدر ذوق کرده بود، داشت از خانم معلمی می گفت که نقاشی اش را نشانش خواهد داد ... و از سیب هایی که زیر پای درخت ا...

نمی دونم چرا همیشه خدا،  پسرا خیلی شلوغ اند. اصلا نمیشه یه جا بند بشه. انگار مثل ذرتی که روی آتیشه می مونند ... بی قرار ... البته شاید من کمی ... ولی نه امیرحسین !!  مثلا اون روز خونه عمه، داشتیم خداحافظی می کردیم دنبال گوشی هامون بودیم ... هر چی زنگ می زدیم اصلا صداشون نمی اومد ...  پرسیدم مامانی گوشی بابا کو؟؟  داشتی با کلمن بازی می کردی ... زهرای عمه گوشی بابا رو برداشته بود و شما به خاطر احساس وظیفه ای که کرده بودی، گوشی های ما رو داخل کلمنی که تهش آب مونده بود گذاشته بودی و بسته بودی ... گوشی من که آب دیده شده مامان جون، اما گوشی بابا ... من کلی شسوار زدم تا آب از مدارهای چشمک زنش، بخ...